Nagpapahinga kami sa kubo noon nang nahatak ako ng bidahan nila Mama at Glenn. May kapitbahay daw kaming napabilib sa alagang orchids ni Mama.
Noong nasa Valenzuela pa kami, may mga halaman sa harap ng bahay namin. Hindi ko matandaan kung si Lola Meding ang nagtanim ng mga ‘yon o si Mama. Malulusog ang mga halaman. Ayun nga lang, parang walang plano ang pagkakatanim sa kanila. Kasama ng mga halamang namumulaklak ang mga samu’t saring gulay at gamot sa ubo, kabag, at pigsa.
Nang lumipat kami sa Binangonan, na-excite akong ayusin ang harapan ng bahay. Nang nagpa-canvass ako ng landscape services, aabutin daw ng P20,000 ang pagpapaganda. Hindi ko kaya. Sa tulong ni Erwin, nagtabi ako ng budget na magaang tapos kami na ang namili ng mga bato at halaman. Kasama na rin doon ang bermuda grass. Presto. Impressive naman ang kinalabasan. Nang kalaunan, dahil hindi naman ako madalas sa Binangonan, nawala na priority ko ang paghahalaman.
Dahil sa ilang trips namin sa Tagaytay at sa paghinto-hinto kapag may nakikitang garden shops, marami-rami na rin pala kaming halaman sa bahay. At sa pagkakataong ito, parang pinag-isipan kung anu-ano ang dapat meron kami. At sa mga halamang meron kami, ang orchids ni Mama ang labis na kahanga-hanga.
“Bilib na bilib si Kapitbahay sa orchids,” tuloy ni Glenn sa kuwento niya. “Talagang dinayo n’ya si Mama rito. May nagkuwento kasi sa kan’ya sa isang meeting ng neighborhood association. Hindi raw siya makapaniwala kung paano napamulaklak ni Mama ang orchids n’ya. ‘Yong orchids daw kasi n’ya, kung ‘di namamatay agad, bihirang mamulaklak. Imported pa naman daw ‘yon.”
Nang nag-elaborate si Mama, na-imagine ko si Kapitbahay. Parang siyang donya sa mga palasak na teleserye. May shoulder pads ang outfits. Parang kay Jun Encarnacion. Kita ang highlights ng buhok kahit hindi nasisilawan ng liwanag. At s’yempre, amazing ang makikinang na bato sa suot na singsing o hikaw o kuwintas.
“Ang ganda raw ng orchids ni Mama. Matitingkad ang mga kulay. Healthy ang petals. Tapos, mukhang kakaiba ang amoy,” dagdag ni Glenn.
“Pinilit n’ya akong sabihin sa kan’ya kung anong secret ko sa pag-aalaga ng orchids,” yabang ni Mama.
“Sinabi mo?” tanong ko.
“Noong una kasi, sabi ni Mama, wala s’yang secret. Pero mapilit si Kapitbahay. Tapos, nagpa-picture pa s’ya kasama ang orchids. Basta, hindi makapaniwala si Kapitbahay sa pamumulaklak ng orchids ni Mama. Hula n’ya, may patabang inilalagay si Mama,” litanya ni Glenn.
“Sana sinabi mo, may green thumb si Mama,” salo ko kay Glenn.
“Wala. Hindi totoo ‘yon,” sabi ni Mama.
“So, wala ka talagang secret?” mabilis na balik ko.
“Meron,” nakangiting sagot ni Mama.
“Ano?” super excited kong dugtong.
Habang inaamoy raw ni Kapitbahay ang orchids, kinulit niya nang kinulit si Mama tungkol sa secret. Huling hirit daw niya kay Mama, “Ano nga ba ‘yon?”
Taas-noong revelation ni Mama, “Sa umaga, dinidiligan ko sila ng ihi!”
Ika-10 ng Enero, 2009
Cainta, Rizal
Noong nasa Valenzuela pa kami, may mga halaman sa harap ng bahay namin. Hindi ko matandaan kung si Lola Meding ang nagtanim ng mga ‘yon o si Mama. Malulusog ang mga halaman. Ayun nga lang, parang walang plano ang pagkakatanim sa kanila. Kasama ng mga halamang namumulaklak ang mga samu’t saring gulay at gamot sa ubo, kabag, at pigsa.
Nang lumipat kami sa Binangonan, na-excite akong ayusin ang harapan ng bahay. Nang nagpa-canvass ako ng landscape services, aabutin daw ng P20,000 ang pagpapaganda. Hindi ko kaya. Sa tulong ni Erwin, nagtabi ako ng budget na magaang tapos kami na ang namili ng mga bato at halaman. Kasama na rin doon ang bermuda grass. Presto. Impressive naman ang kinalabasan. Nang kalaunan, dahil hindi naman ako madalas sa Binangonan, nawala na priority ko ang paghahalaman.
Dahil sa ilang trips namin sa Tagaytay at sa paghinto-hinto kapag may nakikitang garden shops, marami-rami na rin pala kaming halaman sa bahay. At sa pagkakataong ito, parang pinag-isipan kung anu-ano ang dapat meron kami. At sa mga halamang meron kami, ang orchids ni Mama ang labis na kahanga-hanga.
“Bilib na bilib si Kapitbahay sa orchids,” tuloy ni Glenn sa kuwento niya. “Talagang dinayo n’ya si Mama rito. May nagkuwento kasi sa kan’ya sa isang meeting ng neighborhood association. Hindi raw siya makapaniwala kung paano napamulaklak ni Mama ang orchids n’ya. ‘Yong orchids daw kasi n’ya, kung ‘di namamatay agad, bihirang mamulaklak. Imported pa naman daw ‘yon.”
Nang nag-elaborate si Mama, na-imagine ko si Kapitbahay. Parang siyang donya sa mga palasak na teleserye. May shoulder pads ang outfits. Parang kay Jun Encarnacion. Kita ang highlights ng buhok kahit hindi nasisilawan ng liwanag. At s’yempre, amazing ang makikinang na bato sa suot na singsing o hikaw o kuwintas.
“Ang ganda raw ng orchids ni Mama. Matitingkad ang mga kulay. Healthy ang petals. Tapos, mukhang kakaiba ang amoy,” dagdag ni Glenn.
“Pinilit n’ya akong sabihin sa kan’ya kung anong secret ko sa pag-aalaga ng orchids,” yabang ni Mama.
“Sinabi mo?” tanong ko.
“Noong una kasi, sabi ni Mama, wala s’yang secret. Pero mapilit si Kapitbahay. Tapos, nagpa-picture pa s’ya kasama ang orchids. Basta, hindi makapaniwala si Kapitbahay sa pamumulaklak ng orchids ni Mama. Hula n’ya, may patabang inilalagay si Mama,” litanya ni Glenn.
“Sana sinabi mo, may green thumb si Mama,” salo ko kay Glenn.
“Wala. Hindi totoo ‘yon,” sabi ni Mama.
“So, wala ka talagang secret?” mabilis na balik ko.
“Meron,” nakangiting sagot ni Mama.
“Ano?” super excited kong dugtong.
Habang inaamoy raw ni Kapitbahay ang orchids, kinulit niya nang kinulit si Mama tungkol sa secret. Huling hirit daw niya kay Mama, “Ano nga ba ‘yon?”
Taas-noong revelation ni Mama, “Sa umaga, dinidiligan ko sila ng ihi!”
Ika-10 ng Enero, 2009
Cainta, Rizal
No comments:
Post a Comment