Noong isang taon, mga bandang Oktubre yata, nagising ako dahil sa sunod-sunod na mga text. Nagulantang na ang diwa ko kahit mga isang oras pa dapat akong magpapainin. Nang basahin ko, pare-pareho ang sinasabi. Nakita raw nila ako sa TV. Kinukumpirma kung ako nga ‘yon.
‘Yong ibang kakilala ko at alam kong mahalagang mapanatili ang respeto nila sa akin, sinagot ko nang matino. Sabi ko, “A, siguro sa Camera Café ‘yon sa S’yete. Bagong season na kasi namin. Nang napadalaw ako sa shooting, pina-eksena ako sa likuran. Kunwari may business ako habang bumibirada at nagkakape ang mga bidang artista sa bandang unahan, malapit sa kamera.” Sabi nila, “Uy, nagsusulat ka pala ro’n.” Gusto raw nila at magaling ang show at fan sila. S’yempre, sa bilis kasi ng andar ng closing credits, s’werte na nga lang kung mapansin nila ang pangalan ko bilang writer. So, tinapos ko ang text sa kanila sa isang tenkyu na may smiley sa dulo.
‘Yong ibang kaibigan ko na alam ko namang nangungulit lang dahil naka-unlimited text, sinagot ko nang patarantado. Sabi ko, “Abangan n’yo uling ipalabas pero siguraduhin n’yo, nakaupo kayo nang mas malapit sa TV. Dapat ‘wag kayong kumurap. Titigan n’yong mabuti ang mukha ko. Pag medyo payat, ako na ‘yon.” Hindi na nila ako sinagot at na-enjoy ang natitirang minuto bago ako bumangon.
Nang panoorin namin ang bagong season ng Camera Café, nakita ko ang episode kung saan umeksena ako. Sa bilis at sa layo ko sa kamera, imposibleng may makakilala sa ‘kin. Asar na asar talaga ako. Nahiya naman akong magtanong kung ano talaga ‘yong napanood nila sa TV. Baka sabihin nila, “Hindi pala ikaw ‘yong napanood namin. Mas chubby kasi ‘yon, e. Ikaw, payat.”
Ipokrito ang magsasabi na hindi nila pinangarap ang sumikat o makaangat man lang o maging bida o maging tampok ng usapan, kahit sandali lang. Kapag may dalawang taong nag-usap, laging darating ang pagkakataong magtatangka ang isa sa kanila na makipagtaasan ng ihi, sa anumang paraan. Halimbawa, sabi ng isa, “Alam mo, sira ang araw ko.” Hirit naman ng isa, “Ay, naku, hintayin mo ang kuwento ko. Mas grabe ang araw ko.” Kapag nangyari ‘yon, patunay na ‘yon na gusto ng huling himirit na higitan ang sinabi ng una. Ibig sabihin, gusto n’yang mas makaungos. Katumbas ng pag-ungos ang pagsikat o pag-angat o pagiging bida o pagiging tampok.
Nang minsang kunin akong trainer ng isang TV talent search para sa power hosting segment nila, lumabas ako sa kamera. Nagbigay ako ng opinyon kung sino sa mga kalahok ang magaling at kung sino ang walang binatbat. Dahil panay close-up ang kuha sa akin at medyo natagalan ang exposure ko, maraming nakapansin sa TV appearance ko na ‘yon. Ayun, biglang pinag-usapan ako sa kalyeng tinitirahan ko. ‘Yong kapitbahay ko na halos limang taon ko nang dinadaan-daanan, bigla akong kinausap. Bati n’ya, “Nakita kita sa TV. Bigatin ka pala.” Hindi ko alam kung ang credibility ko bilang trainer ang tinutukoy n’ya o kinukutya n’ya ang “laki ng presence ko” sa screen. Tapos, noong umuwi ako sa amin sa Valenzuela, nakita ko ‘yong nanay ng kaklase ko sa Grade 1. Ipinapapasok sa akin ang anak n’ya sa TV station. Nang tinanong ko kung bakit, mabilis akong sinagot: “Lumabas ka kasi sa TV. T’yak, may koneksyon ka.” Umabot din nang ilang buwan ang reference sa TV appearance ko na ‘yon. Natigil lang ‘yon nang minsang nanigaw ako at nagsabing hindi ako nakikipag-beso-beso sa mga artista. Period.
Noon namang bumandera ang pangalan ko sa isang episode ng “Maalaala Mo Kaya,” surreal na ang naging karanasan ko. Lahat ng mga nakapanood noon, binabraso ako. Ikukuwento raw nila sa akin ang buhay nila basta siguraduhin ko lang daw na ‘yong sikat ang gaganap. Kapag tinanong ko naman kung ano ang drama ng buhay nila, iiwas sila nang tingin at saka hihirit kung cash ang bayaran.
Aminado akong pangarap kong sumikat, pero hanggang ngayon, hindi ko pa alam sa kung paanong paraan o sa anong dahilan. Hindi ko rin alam kung mapapangatawanan ko ‘yon kung sakaling magkatotoo. Inilagay ko sa kukote ko na ang kasikatan ay bunga ng pagtitiyaga, galing, at pagkontrol sa paglaki ng ulo.
Ilang linggo na ang nakakalipas nang makatanggap ako ng isang Facebook message. Pinapa-click sa akin ang isang You Tube link. Nakakatuwa raw. Binalewala ko lang hanggang sa mat’yempuhan ako online ng nagpadala. Kinulit ako. Ayun, napa-click ako bigla. Hindi ko inaasahang makukuha ko sa link na ‘yon ang paliwanag sa sunod-sunod na mga text na gumising sa akin noong Oktubre.
CLICK THIS:
http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D_Z7oYHJcVeQ%26feature%3Drelated&h=8abdfaafea6bfb7be97175c9be45cd88
Minsan pala, kahit naglalakad ka lang, p’wedeng maging dahilan ‘yon ng pagsikat mo. Bigla.
Ika-15 ng Mayo, 2009
‘Yong ibang kakilala ko at alam kong mahalagang mapanatili ang respeto nila sa akin, sinagot ko nang matino. Sabi ko, “A, siguro sa Camera Café ‘yon sa S’yete. Bagong season na kasi namin. Nang napadalaw ako sa shooting, pina-eksena ako sa likuran. Kunwari may business ako habang bumibirada at nagkakape ang mga bidang artista sa bandang unahan, malapit sa kamera.” Sabi nila, “Uy, nagsusulat ka pala ro’n.” Gusto raw nila at magaling ang show at fan sila. S’yempre, sa bilis kasi ng andar ng closing credits, s’werte na nga lang kung mapansin nila ang pangalan ko bilang writer. So, tinapos ko ang text sa kanila sa isang tenkyu na may smiley sa dulo.
‘Yong ibang kaibigan ko na alam ko namang nangungulit lang dahil naka-unlimited text, sinagot ko nang patarantado. Sabi ko, “Abangan n’yo uling ipalabas pero siguraduhin n’yo, nakaupo kayo nang mas malapit sa TV. Dapat ‘wag kayong kumurap. Titigan n’yong mabuti ang mukha ko. Pag medyo payat, ako na ‘yon.” Hindi na nila ako sinagot at na-enjoy ang natitirang minuto bago ako bumangon.
Nang panoorin namin ang bagong season ng Camera Café, nakita ko ang episode kung saan umeksena ako. Sa bilis at sa layo ko sa kamera, imposibleng may makakilala sa ‘kin. Asar na asar talaga ako. Nahiya naman akong magtanong kung ano talaga ‘yong napanood nila sa TV. Baka sabihin nila, “Hindi pala ikaw ‘yong napanood namin. Mas chubby kasi ‘yon, e. Ikaw, payat.”
Ipokrito ang magsasabi na hindi nila pinangarap ang sumikat o makaangat man lang o maging bida o maging tampok ng usapan, kahit sandali lang. Kapag may dalawang taong nag-usap, laging darating ang pagkakataong magtatangka ang isa sa kanila na makipagtaasan ng ihi, sa anumang paraan. Halimbawa, sabi ng isa, “Alam mo, sira ang araw ko.” Hirit naman ng isa, “Ay, naku, hintayin mo ang kuwento ko. Mas grabe ang araw ko.” Kapag nangyari ‘yon, patunay na ‘yon na gusto ng huling himirit na higitan ang sinabi ng una. Ibig sabihin, gusto n’yang mas makaungos. Katumbas ng pag-ungos ang pagsikat o pag-angat o pagiging bida o pagiging tampok.
Nang minsang kunin akong trainer ng isang TV talent search para sa power hosting segment nila, lumabas ako sa kamera. Nagbigay ako ng opinyon kung sino sa mga kalahok ang magaling at kung sino ang walang binatbat. Dahil panay close-up ang kuha sa akin at medyo natagalan ang exposure ko, maraming nakapansin sa TV appearance ko na ‘yon. Ayun, biglang pinag-usapan ako sa kalyeng tinitirahan ko. ‘Yong kapitbahay ko na halos limang taon ko nang dinadaan-daanan, bigla akong kinausap. Bati n’ya, “Nakita kita sa TV. Bigatin ka pala.” Hindi ko alam kung ang credibility ko bilang trainer ang tinutukoy n’ya o kinukutya n’ya ang “laki ng presence ko” sa screen. Tapos, noong umuwi ako sa amin sa Valenzuela, nakita ko ‘yong nanay ng kaklase ko sa Grade 1. Ipinapapasok sa akin ang anak n’ya sa TV station. Nang tinanong ko kung bakit, mabilis akong sinagot: “Lumabas ka kasi sa TV. T’yak, may koneksyon ka.” Umabot din nang ilang buwan ang reference sa TV appearance ko na ‘yon. Natigil lang ‘yon nang minsang nanigaw ako at nagsabing hindi ako nakikipag-beso-beso sa mga artista. Period.
Noon namang bumandera ang pangalan ko sa isang episode ng “Maalaala Mo Kaya,” surreal na ang naging karanasan ko. Lahat ng mga nakapanood noon, binabraso ako. Ikukuwento raw nila sa akin ang buhay nila basta siguraduhin ko lang daw na ‘yong sikat ang gaganap. Kapag tinanong ko naman kung ano ang drama ng buhay nila, iiwas sila nang tingin at saka hihirit kung cash ang bayaran.
Aminado akong pangarap kong sumikat, pero hanggang ngayon, hindi ko pa alam sa kung paanong paraan o sa anong dahilan. Hindi ko rin alam kung mapapangatawanan ko ‘yon kung sakaling magkatotoo. Inilagay ko sa kukote ko na ang kasikatan ay bunga ng pagtitiyaga, galing, at pagkontrol sa paglaki ng ulo.
Ilang linggo na ang nakakalipas nang makatanggap ako ng isang Facebook message. Pinapa-click sa akin ang isang You Tube link. Nakakatuwa raw. Binalewala ko lang hanggang sa mat’yempuhan ako online ng nagpadala. Kinulit ako. Ayun, napa-click ako bigla. Hindi ko inaasahang makukuha ko sa link na ‘yon ang paliwanag sa sunod-sunod na mga text na gumising sa akin noong Oktubre.
CLICK THIS:
http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D_Z7oYHJcVeQ%26feature%3Drelated&h=8abdfaafea6bfb7be97175c9be45cd88
Minsan pala, kahit naglalakad ka lang, p’wedeng maging dahilan ‘yon ng pagsikat mo. Bigla.
Ika-15 ng Mayo, 2009
Cainta, Rizal
No comments:
Post a Comment