Orocan

Sobrang dami ng dapat kong gawin. Puro trabahong dapat natapos ko na noon kung ‘di ko piniling tumutok sa Virgin Lab Fest 6. Pero ‘di ako nagsisisi. Handa naman akong mapagod, mapuyat, at mataranta nang todo. Nang gumising ako nang maaga kanina (o hindi na ako nakatulog?), alam kong mahaba ang araw na ‘to.

Pasado ala-sais, nakaligo na ako at nakapagkape. Nakabukas na ang laptop ko. Umaarangkada na rin ang TV. (‘Di kasi ako makapagsulat ‘pag tahimik. Dapat naririnig ko ang ingay – ng mundo.) Nag-check muna ako ng email para maka-b’welo. Ang kaso, 457 messages ang laman ng inbox. Karamihan, galing sa Facebook. S’yempre, sinagot. Aba, alas-otso na, 112 pa lang ang nababawas sa inbox ko. Tapos, nanganak pa nang nanganak ang mga nauna kong sinagot. Parang maaaga ring umarangkada ang mga ka-Facebook ko. Pagdating ng alas-diyes, kumalampag ang bubungan ng katabing apartment namin. May kinukumpuni. Oo, gusto ko nang maingay, pero iba ang tunog ng minamartilyong yero. Ibig sabihin, wala pa ako sa kondisyong magsulat. Ayun, Facebook ulit. Pagdating ng alas-onse pasado, kumalam na ang sikmura ko. Wala kaming ulam kaya lumabas ako para bumili sa kanto. Sarado ang tindahan. Sa pang-apat na kanto pa ako nakabili tapos muntik ko nang maisumpa ang tindera dahil sa kakarampot na ulam na ibigay sa akin. Pag-uwi ko, panis na pala ang kaning-lamig. Habang nag-sasaing ako, kasabay ng sikmura ko ang pamamayagpag ng kalampagan sa bubungan ng kapitbahay namin. Tapos, dahil ‘di na matino ang rice cooker namin, nahilaw ang sinaing ko. Ayun, tasty ang binanatan ko habang nilalantakan ang kakarampot na ulam (isang atay at isang balunbalunan).

Halos alas-dos na nang masabi kong sisimulan ko na ang pagsusulat. Wala nang atrasan. Tapos, biglang nag-brown-out. Sabi ko, OK lang. Idlip muna ako. Paggising ko, magsusulat na ako. Alas tres nang magising akong naliligo sa sarili kong pawis. Para akong dinarang sa baga. Wala na ang nagpupupok sa bubungan pero naghaharutan na ang mga bata sa kabilang bahay. Gusto ko sanang singhalan pero ‘di magandang PR. Baka masira ang image ko sa kapitbahayan. Dahil ‘di ko magamit ang laptop ko (laspag na kasi ang battery), naisipan kong magbayad ng bills sa malapit na Bayad Center at magpapalit ng Singapore dollars (bayad sa huli kong raket).

Pagdating ko sa Bayad Center, sarado ang malapit na ATM. Kulang ang pera ko. Nagpunta ako sa money changer. Sobrang baba ng rate. Lugi ako. Nag-grocery na lang ako. Sa pila, isang babaeng bihis-disente ang biglang nag-alok sa akin na palitan ng gift certificate ang cash na ibabayad ko. S’yempre, nagtaka ako. Pero bago pa ako makapag-desisyon, naglitanya na s’ya at sinabing ‘di ako marunong makipagkapagkapwa tao. Pinakyu ko s’ya tapos tinawag ko ang security guard ng supermarket. Tarantang tumakbo ang babaeng bihis-disente. Pagsakay ko ng tricyle, diniskartehan ako ng driver. Wala raw panukli sa bente pesos na ibinayad ko. Nagngitngit habang binitawan ang linyang “Keep the change!” Pasado alas-sais na ng gabi noon at brownout pa rin. Ipinasok ko lang ang mga pinamili ko tapos nagpasyang pumunta sa mall para magpalipas ng oras.

Sa mall, maraming tao. Palabas na pala ang Eclipse. Mahaba ang pila pero pinatos ko na rin. Sayang ‘din ang lamig ng sinehan at ang entertainment value ng pelikula. Sa loob, parang may high school convention at ako ang guest speaker. Pakiramdam ko, sobrang tanda ko na. Parang narinig ko ang theme song ng Batibot at kinakanta ang imortal na “Alin, alin ang naiba”. Kahit mabagal ang pelikula, visual feast naman ang mga bida. Pero makalipas ang sampung minuto, umatake ng k’wentuhan ang mga katabi ko. ‘Tong tipo bang nakikinig ka sa isang nakakakita at sa isang bulag. Kinukuwento ang pelikula, frame by frame. Dahil ‘di ko sila kapitbahay, sininghalan ko sila. Tumahimik sandali. Tapos, umarangkada ulit. Tumayo ako. Humagikgik sila. Akala nila, sumuko ako. Wait lang, sabi ko sa sarili ko. Pagbalik ko, kasama ko ulit ang security guard. Natapos ang pelikula na tahimik na sila. Nakaidlip naman ako. Dahil one screening lang p’wede, ‘di ko na mauulit ang pelikula.

Pag-uwi, isang maarteng babae ang katabi ko. ‘Yong tipo bang pag nadikit ako sa kanya, pakiramdam n’ya, minamanyak ko s’ya. Sisikuhin ko sana pero naisip ko, baka gumulong s’ya palabas ng jeep. Nang nagbayad s’ya, di ko inabot. Hinayaan ko s’yang, makisuyo, a, hindi, magmakaawa, sa iba para kunin ang bayad n’ya.

Pagdating ko sa bahay, may ilaw na. Wala namang cable. Alas-diyes na. Wala pa rin si Bernil. Bigla kong naalala ang mga dapat kong tapusin. Nanlumo ako. Ni isa, wala akong nagawa. Nang tingnan ko ang lagayan ng bigas, simot na ‘yon . Sa asar, binalibag ko ang lagayan. Tumalbog. Orocan nga pala ‘yon. Natawa ako. Naisip ko kung kaya ko ring tumalbog. Sa dami kasi ng bulilyaso sa buhay, dapat tibay ko ay maaasahan.

Ika-2 ng Hulyo, 2010
Cainta, Rizal.