Nata de coco

Halos dalawang linggo na noong binili namin ang isang bote ng nata de coco. Para kasing natakam ako nang madaanan naming ang salansan sa grocery. Naalala ko ang sarap ng halu-halo. Kinulit ako ng kinawilihan kong tamis kaya, ayun, kinumbinsi ko ang sarili kong hindi naman luho ang dagdag na P36 sa pinamili namin. Muni ko pa, lalantakan ko ang nata de coco kapag may nagawa akong “amazing” sa susunod na mga araw.

Noong sabado, birthday ni Olive. Kaklase ko s’ya noong high school. Simula nang maging magka-Friendster kami, madalas kaming nagkakausap sa telepono. Parang may kinalaman sa manpower sourcing ang trabaho n’ya. Maganda at mukhang bigatin na s’ya. (Ikaw pa naman ang makabili at makapagpundar ng bahay at lupa sa Tagaytay.) Maaga s’ya kung tumawag at ang una n’yang linya, “Gising ka na ba?” Pumupungas akong sasagot ng “oo” habang pinipilit na huwag ipahalatang parang galing pa sa puyat ang boses ko. Pinag-uusapan namin ang kalagayan ni Mary Ann at kung paano n’ya nilalabanan ang kanser, ang paghahanap ng trabaho ng mga kapatid ko, ang balak na pagbabakasyon, at marami pang mga bagay na nasa pagitan ng tuwa at saklap. Kaya nang mang-imbita s’ya sa birthday n’ya, sinigurado kong mababakante ako.

Pinagmaneho ako ng kapatid kong si Glenn. Malayo kasi ang Cainta sa Ugong. Baka problema ang pagpunta at ang pag-uwi. Bago magpunta sa venue, dinaanan ko muna si Emer sa South Supermarket. Dahil nagpalinis s’ya ng kuko, natuwa akong makitang naka-tsinelas din s’ya. Sabi kasi ni Olive, may pool sa venue na nirentahan n’ya. Ayun, nag-tsinelas ako. Para pag busog o lasing na, kaunting babad ng paa sa tubig. OA naman kasi kung magdadala pa ako ng swimming trunks. Mahirap masabihang excited. Nang makahagilap kami ng Absolut vodka na pang-regalo, bumiyahe na kami. Dahil may sasakyan din si Emer, bumuntot na lang s’ya sa amin. Nag-text si Jennifer na malabong madaanan naming s’ya dahil pauwi pa rin lang sila galing sa isang out-of-town affair. (Hindi rin makakapunta si Bobby dahil may lakad kinabukasan.)

S’yempre, hindi ko na pahahabain ang k’wento na naligaw kami at nahilo sa kahahanap ng venue baka kasi lumabas na wala kaming sense of direction. Basta nakarating kami sa venue. Period. Nang nakababa kami ng sasakyan, halos sabay kaming nagkatinginan ni Emer. Engrande pala ang handaan. Sitdown dinner ang setup para sa sandaang tao o higit pa. May live band. At sangkatutak ang pagkain. Naka-uniform pa ang waiters. Malayo ‘yon sa iniisip naming intimate na gabi ng kamustahan at tagayan. Natawa kami kasi kaming dalawa lang ang naka-tsinelas. Na-insecure lang ako kasi parang cheap ang tsinelas ko kung itatapat sa suot ni Emer. He, he.

Nang salubungin kami ni Olive, todo-ngiti lang kami para hindi mahalatang nawindang kami sa nadatnan namin. Nang makahanap kami ng p’westo, doon lang ako nakabalita kay Emer. Nitong summer lang pala n’ya naisipang tumanggap ng freelance work. HR-related. Ayos naman daw. Masaya, exciting, at rewarding. Malayo ‘yon sa tinapos n’yang kurso (na IT yata) pero mukhang seseryosohin n’ya. Nasa abroad na lahat ng kamag-anak n’ya. Habang panay ang ring ng celphone n’ya, nabanggit n’ya ang tampo n’ya sa nanay n’ya at kung paanong nagtulak ‘yon sa kan’ya para tuparin kung anuman ang totoong gusto n’ya sa buhay. Nang tanungin ko s’ya kung bakit ‘di n’ya sinasagot ang tawag, kaswal lang n’yang sinabing gusto n’yang turuan ang tumatawag, na dapat ‘di noon sinasayang ang pagmamahal at pagtitiwala n’ya. Hindi na ako nag-follow up.

Kasabay naming dumating si Edwin. Isa na siyang dentista. Matapos ang ilang taon sa abroad, umuwi s’ya para buksan ang sarili n’yang klinika. Balak n’ya lumipat ng p’westo. Nurse ang asawa n’ya at nasa abroad. Kaya bukod sa practice n’ya, pinangangatawanan din n’ya ang pagiging nanay.

Tapos, bigla naming naramdaman ang meaning ng energy nang dumating si Abby. Kasama n’ya ang asawa n’ya, si Mike. Sila pala ang unang dumating at kanina pa lumalantak ng barbecue. Malalaking how are you ang binitiwan namin complete with beso-beso. Mabuti at nakilala n’ya ako at namukhaan naman si Emer. Sobra ang pressure nang ‘di n’ya maalala ang name ni Edwin. (Offer ang sweet smile, humingi s’ya ng apology. Naaksidente pala s’ya. Nabunggo – o nakabunggo? – ang kotse n’ya. Naalog daw ang utak.)

Trainer si Abby. Kakalipat lang n’ya sa isang insurance company galing sa isang manufacturing firm. Malaki raw ang adjustment pero mas tipo n’ya ang ginagawa ngayon. Rumaraket din s’ya sa labas basta tinawagan ng contacts n’ya. Hindi na kami nagtaka nang kinalaunan, s’ya na ang nag-host ng game portion ng party. Parang ‘di s’ya naubusan ng pagod kahit ang “audience” ay tutok sa pagkain at parang patay-malisya sa mga pakulo n’ya.

Nang kumakain na kami ng dessert, sunod-sunod nang dumating ang iba pang kaklase namin.

Si Nancy, na nakatira lang sa malapit. Parang fulltime housewife s’ya. S’ya ang favorite i-volunteer ng grupo sa games. Pinakanakakatawa ‘yong kinant’yawan s’yang nagno-nosebleed dahil English ang instructions ni Abby. Sa dami nang sinalihan n’yang games, ni isang beses ‘di s’ya nanalo. (Sayang. Fabulous pa naman ang prizes. Boy Bawang, among others.)

Si Wendy, na bumiyahe pa mula sa Bicol. Ulirang maybahay din. Kay Olive s’ya magpapalipas ng gabi. Doon na pala s’ya sa Bicol simula nang nakapag-asawa. Taga-DBP ang asawa n’ya. Big time. Bida s’ya nang lumabas ang pili na pasalubong n’ya para sa mga nanay na katulad n’ya.

Si Tess, na simpleng-simple pa rin. Parang hindi s’ya tumanda. Nakakainggit. Supervisor s’ya sa isang factory sa Valenzuela. Hindi ko naitanong kung sino ang napangasawa n’ya o kamusta ang lovelife n’ya pero sa unang tingin, masasabing “blooming” s’ya.

Si Emy, na kasama ang asawa at ang bunsong anak. Biro n’ya, ‘di pa rin s’ya tumangkad. Lumapad lang. Nakakatuwang pagmasdan ang biruan nila ng bunso n’ya at ang pag-monitor n’ya kung nakakailang San Mig Light na ang asawa n’ya. Sa Malanday pa rin pala s’ya umuuwi.

Si Edel, na isang dentista. Sa Malinta ang klinika n’ya. Parang wala pa s’yang anak kung figure n’ya ang pag-uusapan pero sabi n’ya, makukulit daw ang tsikiting n’ya. Napangasawa n’ya pala si Alvis, kaklase namin noong elementary. (‘Di namin s’ya ka-section pero kaklase ko sa agricultural at industrial arts. Nasa brokerage s’ya.)

Si Fred, na taga-Project 8 na. Apat na ang anak. ‘Yong bunso n’ya, hinabol lang daw. Parang malaki ang pagitan mula sa pangatlo. Sila raw ang nagpi-print ng Meralco bills. S’ya ang pinakamalakas uminom ng beer pero parang ‘di nalalasing. Namumula lang na parang hipon.

Si Roman, na super proud sa kasamang asawa at dalawang anak. S’ya ang pinamalakas mang-asar at pinakamalutong tumawa. Sa banat n’ya, parang bumalik ang buskahan at kulitan noong high school. Parang negosyante yata s’ya at tutok sa pagpapalaki ng mga anak.

Si Elmer, na may tindahan (o hardware?) Kasama ang misis at ang anak. Bagets na bagets ang porma n’ya. Fit na fit. Confident din s’ya sa hikaw sa kaliwang tenga. Kahit chickboy pa rin ang dating, halata namang devoted s’ya sa asawa.

Si Rodel, na civil engineer. Nang tinanong ko s’ya kung maganda ang bahay n’ya, sabi n’ya hindi. Tanong ko, “Bakit?” Sagot n’ya, “Hindi maganda. Matibay.” ‘Yon daw ang sinisigurado n’ya sa mga nagpapagawa sa kan’ya. Lilindulin, babagyuhin, lilipas ang panahon pero t’yak na ‘di uuga ang pundasyong itatayo n’ya.

Balak sana naming isama si Mary Ann pero naka-dextrose s’ya. Marami sa amin, s’ya ang iniisip. Katulad ng dasal ng marami para kay Corazon Aquino, sana mabawasan ang sakit na binabata n’ya. Kaya nang matapos ang kainan at palaro at pagtugtog ng banda, may inilabas si Olive. Para ‘yon kay Mary Ann. May ilang items na ipapa-bid. ‘Yong malilikom na pera, ibibigay kay Mary Ann. Si Abby ulit ang punong-abala rito (bukod pa ‘to sa spectacular stint n’ya kasama ang banda. Sobrang galing ng tirada n’ya ng Butter Cup at Dancing Queen. Most-loved din ang Katrina Halili-inspired pantomime dance n’ya ng Careless Whisper, kasama na ang pagtatanggal ng bra at panty. Wow.)

Dito, si Zeny ang center of attention. S’ya kasi ang naatasang kumulekta ng pera. Ganito ang naging siste. Nagsimula ang lahat ng bid sa P100. So, ‘yong unang item, si Edel ang nanalo. Lagpas P300 yata. Malinaw na ang mechanics. Kaya nang inilabas na ang susunod, si Zeny ang unang nag-bid. Sigaw n’ya, “P150!” Tapos, nagkatinginan ang lahat. Walang humirit. Tawanan. Sa madaling salita, si Zeny ang nanalo. Tapos, third item. Parang ‘di natuto, sumigaw ulit si Zeny, “P150!” Nagkaisa ulit lahat. Walang sumunod. Ayun, si Zeny ulit. Sa parteng ‘to, humahagalpak na ang lahat sa katatawa. (Nang tanungin ko si Zeny kung kamusta ang lovelife n’ya, tiningnan lang n’ya ako nang diretso at saka sinabi, “Next question.”)

Huling inialok ni Olive ang isang Goldilocks cake (na regalo) sa kan’ya. Black Forest. Nagsimula ang bid sa P500. Binulungan ko ang sarili ko, “Para kay Agnes ‘to.” Ayun, bigla, may sinabi o may nasabi akong figure. Maraming zero. Sabi agad ni Abby, “Sold!” Nagpalakpakan.

Kinantahan namin ng Happy Birthday si Olive. Maganda ang cake n’ya. May p’wet na naka-design sa ibabaw. Sabi sa message, “We are always behind you!” Sa halip na mag-wish, nagpa-picture na lang si Olive habang tinatangkang dilaan ang p’wet sa cake. Namangha ang lahat sa haba ng dila n’ya. Sabi ko, “Grabe. Ang haba.” Sabi n’ya, “Dala ‘yan nang years of experience.” Hagalpakan.

Dumaan pa sila Olive kay Mary Ann para ibigay ang nalikom sa bidding pero hindi na ako sumama. Maaga pa kasi ang trabaho ko. Hindi man ako makita ni Mary Ann, t’yak ko namang maiintidihan n’ya ‘yon. Si Mary Ann pa.

Nang nasa b’yahe na kami pauwi, bumubuhos ang ulan. Tanong ng kapatid ko, “’Ya, iuuwi mo ba ang cake? Sagot ko, “Hindi. Iuwi mo na. Kainin n’yo nila Mama.”

Nang makarating ako sa bahay, binuksan ko ang bote ng nata de coco. Sa unang subo ko, naalala ko si Olive, si Mary Ann, ang iba pang mga kaklase namin, at ang iba pang matatamis na alaala ng lumipas na mga taon.

Ika-29 ng Hulyo, 2009
Cainta, Rizal