Maghapon akong naglibot. Kumubra sa mga raket. Halos alas-k’watro na nang marating ang opisina ng Camera Café sa Makati. S’werte at na-ideposito ko pa ang tseke. Nasa ground floor lang kasi ang bangko. Dahil matrapik pa, madali akong nakumbinsi nila Roselle Lorenzo at Cheng Peria na tumambay muna sa opisina. Matagal na kaming magkasama sa show pero ‘yon pa lang yata ang unang pagkatataong nakapagk’wentuhan kami. Nagsalitan kami ng bidahan at kulitan. Nang mag-aala-sais na, pinilit akong sumama ni Roselle sa Bel Air. May grupo raw ng estudyante galing sa PUP na gumagawa ng thesis tungkol sa Camera Café. T’yak daw na matutuwa silang makausap ako bilang isa sa mga writer. Umoo na ako kasi naisip ko na malapit namn ang Bel Air sa Buendia Station ng MRT at may sasakyan naman sila.
Pagdating namin sa Bel Air, present ang producer namin, si Henri de Lorme, at ang director namin, si Mark Meily. Sandali pa, dumating din ang ilan sa cast. Sina Kalila Aguiluz, Christian Vasquez, at Gerald Acao. Nang nagsimula ang interview, na-conscious ako kasi serious pala dapat ang sagot. Akala ko p’wedeng pa-cute lang tapos ayos na. Kinant’yawan nila ako nang kinarir ko ang pagsagot. Tinabla ko na lang sila nang sinabi kong ganoon talaga ako pag dinadaga ang dibdib, nagiging fluent.
Matapos ang paulit-ulit na tenkyu at kodakan, umalis na ang mga taga-PUP. Kumakalam na ang sikmura noon. Kaya nang yakagin naman ako ni Roselle na sumama sa Christmas party sa Alta Productions, tumango ako agad. Bandang-alas-otso na noon. Nang nasa party na kami, pumuwesto kami sa isang sulok at doon kami nanginain. Bumawi talaga ako. Inisip ko na kapag solb na ako, iidlip na lang ako pagdating sa bahay. Maya-maya pa, nakita ko na ang mga bote ng alak. May isang excited simulan ang pagtagay. Umasta akong seryoso sa pagkain para hindi ako tagayan. Maaga pa kasi ang gising ko kinabukasan. May kliyente akong kakausapin. Ibang raket naman.
Nang dumighay ako, siniko ko na si Cheng. Sabi ko, eat-and-run ang plano ko. Sabi n’ya, sabay na daw kaming umuwi. Tatakas din daw s’ya pagdating ng alas-d’yes. Kinumpyut ko ang bayad sa taxi palabas sa Makati. Kung sasabay ako kay Cheng, t’yak, ililibre na n’ya ako at ibaba na lang kung saan madali akong makasakay ng bus o jeep.
Sandali pa, hinila na ako ni Roselle at Cheng sa party. Pumasok kami sa isang k’warto. Sa sikip, ingay, usok, dilim, at dami ng tao sa loob, bumalik sa akin ang horror ng Ozone Disco. Sumimangot ako. Siniko ako ni Cheng. ‘Wag daw akong kill joy. Dali-dali, umismayl ako para ipakita o patunayang ‘di ako kill joy. Nagsigawan ang lahat nang pumagitna ang host. Obvious ang confidence ng host. Hinarap n’ya kasi si Henri, na isang French. Gamit ang English carabao, nag-attempt s’yang magpatawa. Hagalpakan ang lahat. Panay naman ang ismid ko. Nakornihan ako. Siniko ako ulit ni Cheng. Hayaan ko na raw kasi moment naman daw ng host to shine. Maya-maya pa, nag-raffle ng prizes. Tapos, ‘yong boss ng Alta Productions, naglabas ng pera mula sa bulsa n’ya. Ipapamigay daw. Sabi ng host, P25,000 daw ‘yon (o P20,000?) Pero ‘di na mahalaga ang exact amount noon kasi nagkagulo na ang mga tao. Nagpasya silang hatiin ang pera para mas marami ang manalo. Nang humikab ako, sinabihan ako ni Cheng na isinama raw ang pangalan ko sa raffle. Biglang namilog ang mga mata ko at inubos ko ang iniinom kong Sprite.
Tumigil ang raffle nang nag-request ang mga taong tumugtog ang banda. Lumabas muna kami nila Roselle at Cheng para makapagsigarilyo sila. Sa labas, nakita namin ang assistant director namin, si Rollie Inocencio, at isa pang cast, si Patricia Ismael (at ang BF n’ya). Nasa isang table sila kasama sina Christian, Kalila, at Gerald. Kumakain at umiinom sila. Hinila ko si Cheng sa isang sulok at sinabing halos alas-onse na. Sandali na lang daw, sabi ni Cheng. Kumuha kami ng mono-block at pumuwesto sa isang sulok. Sa pagkakataong ‘yon, biglang naging topic namin ni Cheng ang love life n’ya. Diretso s’yang magsalita. Nakinig lang ako. Mas nakilala ko s’ya. Naramdaman ko ang bigat ng dibdib n’ya pero kumbinsido akong mas pinatatag s’ya ng mga pinagdaanan n’ya. Nang ibuga n’ya ang huling usok sa sigarilyong hinihithit, binalak kong bigyan s’ya ng standing ovation. Pero hindi ko na ginawa ‘yon. Masyadong fabulous ang magiging eksena.
Nang alas-dose na, pumasok kami sa loob at naki-party. May nakita akong platic cup at Coke, 2-liter. ‘Yon ang kinaulayaw ko. Nabanas kasi ako sa banda. ‘Yong unang lima o pitong kanta nila, parang noon ko lang narinig. Talagang ‘di ako naka-relate. That’s unfair, sabi ko sa sarili ko. Dapat pini-please nila lahat. Bigla akong kinurot ni Roselle nang mapansin n’yang naging literal ang pagiging wall flower ko. Sa gitna kasi ng high energy, hiyawan, at tagaktak ng pawis ng mga nag-e-enjoy, para akong malaking tumpok ng kampupot na walang pumapansin. Maya-maya pa, nag-retro na ang banda. Hits ng ‘80s ang binanatan nila. Umindak ako nang kaunti pero pigil. Ayokong may makahalata na meron akong napanalunang dance contest trophy noong 1986. First prize. Pista sa baranggay namin.
Nang nagsabi ang banda na babanatan na nila ang huling kanta, lasing o lango na ang lahat. Bangag na rin ako sa antok. Nang pandilatan ko si Cheng dahil uwing-uwi na ako, parang ‘di na umepek. Sobra na yata ang paniningkit ng mga mata ko dahil sa pagod. Bumalik lang ako sa huwisyo nang simulan ang karaoke singing. Ang galing ni Kalila. Powerful ang boses. Nakakatuwa si Gerald. Powerful ang lakas ng loob. Tapos, sumalang ang “All Night Long”, humagalpak kami sa katatawa. Nagpartner kasi si Christian at si Patricia para i-interpret ‘yon. Para kaming nakapanood ng love affair in pantomime, sa saliw ng steps na inspired ng ballroom dancing.
Pasado alas-tres nang sumakay kami ng taxi ni Cheng. Hindi ko na s’ya tinalakan na baka sabog ako sa early meeting ko mamaya. Inisip ko na lang na mabuti at ‘di ako umuwi agad. Bukod sa mabilis kasi ang b’yahe, nakita ko rin ulit kung paano nga ba nahihimbing ang lungsod. Saglit akong pumikit at inalala kung gaano kasarap ang mapuyat, ang magpakalango, at ang makasama ang mga taong punong-puno ng buhay.
Ika-29 ng Enero, 2009
Pagdating namin sa Bel Air, present ang producer namin, si Henri de Lorme, at ang director namin, si Mark Meily. Sandali pa, dumating din ang ilan sa cast. Sina Kalila Aguiluz, Christian Vasquez, at Gerald Acao. Nang nagsimula ang interview, na-conscious ako kasi serious pala dapat ang sagot. Akala ko p’wedeng pa-cute lang tapos ayos na. Kinant’yawan nila ako nang kinarir ko ang pagsagot. Tinabla ko na lang sila nang sinabi kong ganoon talaga ako pag dinadaga ang dibdib, nagiging fluent.
Matapos ang paulit-ulit na tenkyu at kodakan, umalis na ang mga taga-PUP. Kumakalam na ang sikmura noon. Kaya nang yakagin naman ako ni Roselle na sumama sa Christmas party sa Alta Productions, tumango ako agad. Bandang-alas-otso na noon. Nang nasa party na kami, pumuwesto kami sa isang sulok at doon kami nanginain. Bumawi talaga ako. Inisip ko na kapag solb na ako, iidlip na lang ako pagdating sa bahay. Maya-maya pa, nakita ko na ang mga bote ng alak. May isang excited simulan ang pagtagay. Umasta akong seryoso sa pagkain para hindi ako tagayan. Maaga pa kasi ang gising ko kinabukasan. May kliyente akong kakausapin. Ibang raket naman.
Nang dumighay ako, siniko ko na si Cheng. Sabi ko, eat-and-run ang plano ko. Sabi n’ya, sabay na daw kaming umuwi. Tatakas din daw s’ya pagdating ng alas-d’yes. Kinumpyut ko ang bayad sa taxi palabas sa Makati. Kung sasabay ako kay Cheng, t’yak, ililibre na n’ya ako at ibaba na lang kung saan madali akong makasakay ng bus o jeep.
Sandali pa, hinila na ako ni Roselle at Cheng sa party. Pumasok kami sa isang k’warto. Sa sikip, ingay, usok, dilim, at dami ng tao sa loob, bumalik sa akin ang horror ng Ozone Disco. Sumimangot ako. Siniko ako ni Cheng. ‘Wag daw akong kill joy. Dali-dali, umismayl ako para ipakita o patunayang ‘di ako kill joy. Nagsigawan ang lahat nang pumagitna ang host. Obvious ang confidence ng host. Hinarap n’ya kasi si Henri, na isang French. Gamit ang English carabao, nag-attempt s’yang magpatawa. Hagalpakan ang lahat. Panay naman ang ismid ko. Nakornihan ako. Siniko ako ulit ni Cheng. Hayaan ko na raw kasi moment naman daw ng host to shine. Maya-maya pa, nag-raffle ng prizes. Tapos, ‘yong boss ng Alta Productions, naglabas ng pera mula sa bulsa n’ya. Ipapamigay daw. Sabi ng host, P25,000 daw ‘yon (o P20,000?) Pero ‘di na mahalaga ang exact amount noon kasi nagkagulo na ang mga tao. Nagpasya silang hatiin ang pera para mas marami ang manalo. Nang humikab ako, sinabihan ako ni Cheng na isinama raw ang pangalan ko sa raffle. Biglang namilog ang mga mata ko at inubos ko ang iniinom kong Sprite.
Tumigil ang raffle nang nag-request ang mga taong tumugtog ang banda. Lumabas muna kami nila Roselle at Cheng para makapagsigarilyo sila. Sa labas, nakita namin ang assistant director namin, si Rollie Inocencio, at isa pang cast, si Patricia Ismael (at ang BF n’ya). Nasa isang table sila kasama sina Christian, Kalila, at Gerald. Kumakain at umiinom sila. Hinila ko si Cheng sa isang sulok at sinabing halos alas-onse na. Sandali na lang daw, sabi ni Cheng. Kumuha kami ng mono-block at pumuwesto sa isang sulok. Sa pagkakataong ‘yon, biglang naging topic namin ni Cheng ang love life n’ya. Diretso s’yang magsalita. Nakinig lang ako. Mas nakilala ko s’ya. Naramdaman ko ang bigat ng dibdib n’ya pero kumbinsido akong mas pinatatag s’ya ng mga pinagdaanan n’ya. Nang ibuga n’ya ang huling usok sa sigarilyong hinihithit, binalak kong bigyan s’ya ng standing ovation. Pero hindi ko na ginawa ‘yon. Masyadong fabulous ang magiging eksena.
Nang alas-dose na, pumasok kami sa loob at naki-party. May nakita akong platic cup at Coke, 2-liter. ‘Yon ang kinaulayaw ko. Nabanas kasi ako sa banda. ‘Yong unang lima o pitong kanta nila, parang noon ko lang narinig. Talagang ‘di ako naka-relate. That’s unfair, sabi ko sa sarili ko. Dapat pini-please nila lahat. Bigla akong kinurot ni Roselle nang mapansin n’yang naging literal ang pagiging wall flower ko. Sa gitna kasi ng high energy, hiyawan, at tagaktak ng pawis ng mga nag-e-enjoy, para akong malaking tumpok ng kampupot na walang pumapansin. Maya-maya pa, nag-retro na ang banda. Hits ng ‘80s ang binanatan nila. Umindak ako nang kaunti pero pigil. Ayokong may makahalata na meron akong napanalunang dance contest trophy noong 1986. First prize. Pista sa baranggay namin.
Nang nagsabi ang banda na babanatan na nila ang huling kanta, lasing o lango na ang lahat. Bangag na rin ako sa antok. Nang pandilatan ko si Cheng dahil uwing-uwi na ako, parang ‘di na umepek. Sobra na yata ang paniningkit ng mga mata ko dahil sa pagod. Bumalik lang ako sa huwisyo nang simulan ang karaoke singing. Ang galing ni Kalila. Powerful ang boses. Nakakatuwa si Gerald. Powerful ang lakas ng loob. Tapos, sumalang ang “All Night Long”, humagalpak kami sa katatawa. Nagpartner kasi si Christian at si Patricia para i-interpret ‘yon. Para kaming nakapanood ng love affair in pantomime, sa saliw ng steps na inspired ng ballroom dancing.
Pasado alas-tres nang sumakay kami ng taxi ni Cheng. Hindi ko na s’ya tinalakan na baka sabog ako sa early meeting ko mamaya. Inisip ko na lang na mabuti at ‘di ako umuwi agad. Bukod sa mabilis kasi ang b’yahe, nakita ko rin ulit kung paano nga ba nahihimbing ang lungsod. Saglit akong pumikit at inalala kung gaano kasarap ang mapuyat, ang magpakalango, at ang makasama ang mga taong punong-puno ng buhay.
Ika-29 ng Enero, 2009
Cainta, Rizal
No comments:
Post a Comment